Ayrılıkla yüzleşen genç bir kadın, geçmiş ilişkilerinden kalan eşyaları bırakabilecekleri bir galeri kurar. Fikrinin ne kadar ilgi çekici olduğunu tahmin bile etmezken, insanların geçmişteki acılarından arınma ve belki de kapanmayan yaralarını iyileştirme ihtimalleri üzerine düşünmeye başlar. Belki herkesin bıraktığı her bir eşya, yeni bir başlangıç, yeni bir yolculuk ve kendi kendine yeniden doğumun sembolüdür.
Galerinin duvarlarındaki her bir eşya, bir aşk hikayesini, bir hüzün dolu veda anını ve belki de bir umut kırıntısını temsil eder. En küçük küpe bile, aşkın ve ayrılığın asırlık hikayesini yankılar. Kırgınlıklar, hayal kırıklıkları, pişmanlıklar ve özlemler; tüm bunlar bu galerinin her bir köşesine sinmiştir.
Bu galeri, insanların ilişkilerinde sıkışıp kaldıkları acıyı, kederi ve hüznü sergileyen bir alan haline gelir. İçerisinde bırakılan her eşya, bir başkasının kalbinin kırık parçalarını anlatırken, aynı zamanda yeni bir hikaye yaratır. Ayrılık sonrası çaresizce debelenen genç kahramanımızın hikayesi bu galeri aracılığıyla insanların kalbine dokunurken, onların da içlerinde bir yerlerde sakladıkları aşklarını ve acılarını dışa vurmak için bir mecra bulduklarını görüyoruz.
Artık onlar da bu galeri sayesinde yalnız olmadıklarını, ayrılığın ve hüznün evrensel bir duygu olduğunu anlıyorlar. Ve belki de bir parça huzur bulabiliyorlar. Böylece genç kadın, aşkın ve acının adeta bir müze haline geldiği bu yer sayesinde, insanların kalbine dokunmanın ve onları bir araya getirmenin ne kadar kıymetli olduğunu fark eder.
