Anna'nın üzerinde öyle ağır bir agorafobi hastalığı yükü var ki, bu durum, evini basan üç suçlunun ortaya çıkmasıyla daha da zorlaşıyor. Açık ve kalabalık alanlardan duyduğu derin korku, onu öyle etkisi altına alıyor ki, evine giren bu suçlulardan kaçmak için bile kendini zorlayamıyor. Ancak, izleyicinin de filmin ilerleyen dakikalarında fark ettiği gibi, Anna'nın sorunları sadece agorafobi ile sınırlı değil.
Suçlular, aslında zaman içerisinde çok daha karmaşık ve tehlikeli bir durumla karşılaşacaklarının farkında değiller. Ne yapacaklarını sanıyorlar belki, ancak Anna'nın diğer problemi, bir agorafobikten beklenmeyecek bir şekilde, onları beklenmedik bir duruma sokar.
Burada, yönetmenin temayı ve karakterin psikolojisini işleyiş biçimi bir hayli etkileyici. Evine giren suçluların, Anna'nın agorafobinin yanında taşıdığı başka bir problemle karşılaştıklarında yaşadıkları şaşkınlık ve korku, seyirciye de başarılı bir şekilde geçiriliyor. Anna'nın karakter derinliği, film boyunca sürekli bir gizem unsurunu koruyarak, izleyenleri şaşırtmayı ve merakta bırakmayı başarıyor.
Sonuç olarak, filmin sadece bir "evde hapsolma" senaryosu etrafında dönen basit bir hikaye olmadığını görmek, gerçekten tatmin edici bir deneyim sunuyor. Anna'nın kişisel sorunları ve suçlularla olan kedi-fare oyunu, sizi baştan sona ekrana kilitleyecek bir hikaye sunuyor.
