Belirli bir masumiyet ve içe kapanıklıkla kendini tanımlayan bir titrek profesör, her yönüyle ilginç ve tartışmalı bir kişiliği olan Aleister Crowley'i hayata döndürme fikrini kafasına koyuyor. Bu kısmen rahatsız edici, kısmen ise büyüleyici bir fikir. Aleister Crowley, 20. yüzyılın başlarında özellikle okültizm ve spiritüalizm çevrelerinde kendine yer bulan, bazen korkunç, bazen aydınlatıcı, çoğunlukla da karmaşık bir figürdü. Bu nedenle, onun hayata döndürülme fikri bile beyaz perdedeki hikayeyi abartılı bir duruma getiriyor. Bu, seyirci olarak sizi hem ürperten hem de büyüleyen bir senaryoda kendinizi bulmanıza neden oluyor. Büyü, bilim ve psikoloji arasındaki çizgileri bulanıklaştıran bu film, seyirciye, hayatın, ölümün ve insan zihninin sınırlarını sorgulama fırsatı sunuyor. Profesörün sıkılgan ve kekeleyen kişiliği, Crowley'nin büyük ve hırslı karakteriyle çelişiyor, ancak bir şekilde hikayeyi daha katmanlı ve ilginç hale getiriyor. Her ne kadar korkutucu bir konsept gibi görünse de, film, rehberlik etmek için insan doğasının karanlık ve aydınlık yanlarını kullanıyor. Sinema yorumcusu olarak ben, filmdeki karakterlerin derinliğine, özellikle de profesör ve Crowley arasındaki zıtlıklara hayranım. Film, aynı zamanda bir hikayeyi ne kadar karmaşık ve çarpıcı bir şekilde anlatabileceğimizi gösteriyor.
