Bir sinema deneyiminden daha çok, bir ruh hali tahliline dönüşen bu film, derin sancıları ve çatışmaları olan bir kocayı ve yöneticiyi merkezine alıyor. Sıradışı ama bir o kadar da çarpıcı olan bu dram filmi, baş karakterin aniden bir samur el kuklasını, tek iletişim aracı olarak benimsemesiyle sıra dışı bir yolculuğa sürüklüyor bizi.
Aslında bu kukla, başroldeki karakterin iç dünyasının, ruhsal çöküşlerinin ve unutulmuş benliğinin bir sembolü oluyor. Bu arada, film aynı zamanda başkarakterin bu durumla nasıl başa çıktığını, ailesinin ve iş hayatının bu durumdan nasıl etkilendiğini de içten ve dokunaklı bir şekilde ele alıyor. Kukla, adeta bir terapi aracı gibi kullanılarak, karakterin kendi kendine psikoterapi yapmasına yol açıyor. Zihni ve kalbi derin bir kaosa giren bu adam, samur kuklası vasıtasıyla kendini ifade etmeye ve problemleriyle yüzleşmeye başlıyor.
Bir yandan da, film insan zihninin labirentlerinde, karmaşık duygusal döngülerde nasıl kaybolduğunu ve oradan nasıl çıkılabileceğinin metaforik bir anlatımını sunuyor. Sonuçta, seyirciyi hem derinden sarsan, hem de empati kurmaya zorlayan, farklı bir sinema deneyimi sunan bir film izliyoruz. Kendi iç dünyamıza bir aynadan bakmanın, belki de en ilginç yöntemlerinden birini sunan bu film, kişisel ve toplumsal farkındalığımızı sorgulatıyor.
